Legenda o powstaniu herbu usteckiego opowiada o syrence, występującej pod postacią Bryzgi Rosowej, która jest uosobieniem dobra. Pomaga ociemniałej wdowie Maruszy, wyczekującej nad brzegiem morza powrotu żaglowca, na który zaciągnął się jej syn Gwido.
Syrenka dostarcza wdowie łososie przykazując, aby wątrobą ryb przecierała oczy. W ten sposób wdowa została wyleczona przez Syrenkę ze ślepoty, a cała historia kończy się szczęśliwie. Zaraz po odzyskaniu wzroku staruszka dostrzegła wyczekiwany żaglowiec, a na nim syna, powracającego zdrowo z dużym zarobkiem.
Ta właśnie scena rzekomo miała zostać uwieczniona w herbie.
W tej legendzie Syrenka Ustecka odgrywa więc podobną rolę, co Archanioł Rafał z
biblijnej opowieści o wędrówce młodego Tobiasza. Niestety, Granzow tworząc herb nie mógł znać legendy o wdowie Maruszy. Stworzył ją po II wojnie światowej Franciszek Fenikowski, znany pisarz i poeta kaszubski.